Vaarwel Twitter

Oktober 2009 zei een vriend “goh dat Twitter, lijkt me echt iets voor jou”, en zo geschiedde. Na wat eerste onwennige tweets over futiliteiten ontwikkelde het medium zich tot een vaste plek in mijn bestaan. Het werd mijn nieuwsfeed, een plek om nieuwe mensen te leren kennen, mezelf te ontwikkelen, meningen te horen en mijn eigen denken te scherpen. Het is raar, maar zonder Twitter zou ik denk ik niet de persoon geworden zijn die ik nu ben. Mijn hele onderwijscarrière was Twitter bij me, die plek om uit te wisselen en me in te zetten voor de onderwerpen die ik belangrijk vind. Het leverde mooie ontmoetingen op, met interessante journalisten, invloedrijke figuren en zelfs met een gehekelde staatssecretaris. Twitter en diens bevolking stimuleerde me mijn eigen gedachten op papier te zetten, aan te scherpen en beter te verwoorden. Te nuanceren waar nodig, of juist de randen op te zoeken waar dat moest. Het vormde mijn denken over onderwijs.

De laatste jaren verschoof mijn eigen inbreng op het medium van onderwijs meer naar dat andere deel van mijn identiteit: natuur. Mensen laten zien hoe mooi de wereld om hen heen is en dat dat het beschermen waard is. Geregeld kreeg ik terug “dankzij jou kijk ik veel meer naar vogels!” en eerlijk waar: een groter compliment kan je me niet geven. Jezelf verhouden tot al het levende om je heen: het is wat ons mens maakt.

Ondertussen verharde het klimaat op Twitter. Er is weinig nieuwe aanwas meer, mijn onderwijsbubbel draait in cirkels over dezelfde onderwerpen als tien jaar geleden. Ik mis de positieve vibe die ik eerder wel voelde. Praten over politiek veranderde ook. Een scherpe mening over hedendaagse politiek kan rekenen op instemming vanuit gelijkstemden. Als die mening gaat over FvD, PVV of tegenwoordig zelfs de BBB kan je standaard rekenen op een dagdeel of twee drek in je mentions. Je moet er maar zin in hebben.

Met de overname door Elon Musk kantelde voor mij die afweging. Natuurlijk, Twitter was altijd al een bedrijf met een businessmodel. Maar in het ideaalbeeld dat Musk schetste herkende ik me niet meer. Ik zoek geen marktplein waar iedereen maar een podium krijgt. Interesse in andere filterinstellingen zoals Musk voorstelt heb ik niet. Het gaat niet om wat ik wel of niet zie, het gaat om wat normaal gevonden wordt. Musk kiest bewust voor desinformatie, trollen en valselijke ‘both sides’. Ik werd me bewuster van het verdienmodel van Twitter: ophef. En dat zoek ik niet meer. Ik denk dat het niet goed is voor het debat, voor de democratie en voor de maatschappij. En niet goed voor mij.

Een alternatief vond ik net als velen op Mastodon. Open source, eigenlijk duizenden eigen mini-twitters die aan elkaar gekoppeld zijn. Bevalt het moderatiebeleid je niet, dan verhuis je naar een server waar het anders is. Geen bedrijf, geen miljardairs met een god-complex, geen verdienmodel, geen algoritmes. Maar wel mensen waar je contact mee kunt leggen, ideeën mee kunt uitwisselen en die ik hopelijk zitten te wachten op mijn tweets (nee wacht, ‘toots’!) over hoe fascinerend de vogeltrek wel niet is. Tot slot, ik hoop dat ik al die lieve, leuke mensen die er ook genoeg zijn op Twitter weer op Mastodon ga tegenkomen. Of ergens in het echt, dat nog liever.

Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen.
Die Zeit mit dir war schön.

Vaarwel Twitter.

Advertentie